Songs in the Ring - Jungle Strut

 

Σε κάθε επεισόδιο του Songs in the Ring κοντράρονται δύο ή και περισσότερες εκτελέσεις ενός τραγουδιού. Η σειρά είναι χρονολογική. Για αυτή τη βδομάδα: Jungle Strut

Disclaimer: Όπως και σε όλα τα άρθρα, εδώ εκφράζονται προσωπικές απόψεις. Προφανώς και η μουσική δεν είναι αγώνας δρόμου για να υπάρχει νικητής και χαμένος, απλώς προσπαθούμε να διεισδύσουμε σε λεπτομέρειες που κάνουν ένα κομμάτι πιό αρεστό στα αυτιά μας από κάποιο άλλο. Δεν έχουμε σκοπό ούτε να προσβάλλουμε κάποιον, ούτε να το παίξουμε παντογνώστες. Let music do the talkin'!

Gene Ammons (1970)

O Gene Ammons ή αλλιώς The Jug ή The Boss ήταν ένας από τους καλύτερους σαξοφωνίστες της γενιάς του, ισάξιος στο τενόρο των Sonny Stitt και Dexter Gordon. Πιθανότατα δεν έμεινε τόσο γνωστός λόγο των προβλημάτων με τα ναρκωτικά (και επακολούθως με το νόμο😏), όμως ο ήχος του και το κράμα των διαφόρων μουσικών που άκουγε κανείς σε δίσκους του ήταν εντυπωσιακά. Πέντε χρόνια πριν πεθάνει (και λίγους μήνες αφού αποφυλακίζεται μετά από επτάχρονη(!!) θητεία) κυκλοφορεί τον δίσκο Brother Jug!. Το Jungle Strut είναι ένα funk/jazz/R'n'B αριστούργημα. Η εντελώς "αράπικη" wah κιθάρα, το hammond, το σφιχτοδεμένο rhythm section δημιουργεί το απόλυτο χαλί για να ξεδιπλώσει ο Gene το ταλέντο του. Το θέμα του κομματιού σου καρφώνεται με μιάς στο κεφάλι (ιδιώς το "κόψιμο" του) και τα solos είναι εκπληκτικά. Αξιοσημείωτο τέλος, το ανατολίτικο άρωμα με το οποίο πασπαλίζει το solo του ο Jug μετά το 2:10.

 

 

Santana (1971)

Οι (και όχι "ο" ακόμα) Santana, το 1971 κυκλοφορούν το Santana III με την προσθήκη του παιδιού θαύματος Neal Schon στην κιθάρα (αργότερα, μαζί με τον Gregg Rollie θα φτιάξουν τους Journey). Όπως και στους δύο προηγούμενους δίσκους τους, επιλέγουν ένα γνωστό κομμάτι της εποχής και το φέρνουν στον ήχο τους. Αν και σχετικά πιστό στο original, το κομμάτι φέυγει κάπως από τον funky ήχο και κατά κάποιον τρόπο ξεγεννάει το latin/afro rock. Τα κρουστά είναι καταιγιστικά (όπως και τα drums), οι τίγκα στο fuzz κιθάρες παραδόξως είναι πολύ ταιριαστές και το Hammond δένει το γλυκό με τον καλύτερο τρόπο. Α. Και τέτοιο τελείωμα μόνο αυτοί θα μπορούσαν να κάνουν. Ειλικρινά δε μπορώ να αποφασίσω ποιά εκτέλεση προτιμώ.

 

 

James Taylor Quartet (1988)

O οργανίστας και η παρέα του είναι πάντα ευχάριστο άκουσμα (και άχαστος live), αλλά παρά το άρτιο παίξιμο και τα εντυπωσιακά solos, κάτι λείπει.

 

Space Kouk