ΚΟΛΕΞΙΟΝ ΜΟΥΦΑ #1 - Saxon

 Σπέσιαλ γκέστ της σελίδας αυτή τη βδομάδα ο Γιοκοζούνα

 

Το έβδομο άλμπουμ των Saxon είναι το “Innocence is no Excuse” και έχει αυτό το θαυμαστό εξώφυλο.

Σφίχτηκα ιδιαίτερα (γκννννν!) και κατέβαλα κάθε δυνατή προσπάθεια να φανταστώ ότι η κοπελιά είναι η Εύα (η γκόμενα του Αδάμ) που τρώει το μήλο που της έδωσε ο όφις ο φαρμακερός, αλλά το μόνο που βλέπω είναι ένα κοριτσάκι που επειδή έχει κάποια διατροφική διαταραχή τρώει ένα σαπούνι. Ίσως μετά να συνεχίσει τρώγοντας το σφουγκαράκι της και καμιά πετσέτα μπάνιου για επιδόρπιο.

Ο δίσκος περιλαμβάνει διάφορα εξαιρετικά τραγούδια. Ξεχώρισα το ”back on the streets again” με ιδιαίτερα βαθυστόχαστους στοίχους. Το ρεφρέν λέει:

 

We're back on the streets again (*)
We're back on our feet again
Out of the night
Into the light
We're back on our feet again
We're back, we're back on the streets again
We're back, we're back on the streets again

 

Ειμάστε πάλι πίσω στους δρόμους

Στεκόμαστε και πάλι στα πόδια μας

Έξω απ τη νύχτα

Μέσα στο φως

 

Με κάνει να υποθέσω ότι το συγκρότημα έφαγε πολλά σαπούνια, την άκουσε άσχημα, τώρα είναι καλά στην υγεία τους και οι μουσικοί μπορούν και πάλι να μοιραστούν μαζί μας την υπέροχη μουσική τους.

 Αλλά ας μη πάμε μακρυά.

Ας θυμηθούμε τους στίχοι του δικού μας "Κουταλιανού", γραμμένους απ' τον Λευτέρη Παπαδόπουλο σε μουσική Μάνου Λοΐζου. Δεν το ξέρατε ότι τέτοια ονόματα έχουν γράψει τόσο τρομερά χιτάκια Ελληνάκια, ε;!

 

Σίδερα μασάει ο Κουταλιανός

τρένα σταματάει ο Κουταλιανός

πέτρες ροκανίζει ο Κουταλιανός

και βουνά γκρεμίζει ο Κουταλιανός.

 

Κι αν μασάει σίδερα και κάνει το λιοντάρι,

στο τσαρδί του ο Κουταλιανός

τρέμει σαν το ψάρι στην κυρά του μπρος

αχ πώς τη φοβάται ο φτωχός Κουταλιανός,

τρέμει σαν το ψάρι στην κυρά του μπρος

αλλά μην το πείτε κανενός.

 

Δένεται σε κόμπους ο Κουταλιανός

καταπίνει γλόμπους ο Κουταλιανός

είναι παλληκάρι ο Κουταλιανός

τίγρη και λιοντάρι ο Κουταλιανός.

 

Θα μπορούσα άνετα να υποθέσω ότι και ο μίστερ Κουταλιανός έπασχε από κάποια διατροφική διαταραχή αφού μασούσε σίδερα, ροκάνιζε πέτρες και κατάπινε γλόμπους (LED άραγε;). Καταπληκτικοί στίχοι και μουσική, ένας ύμνος στη παλικαριά που, γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε, ελέγχεται άμεσα και καθοριστικά από την “κυρά του”. Το μύνημα είναι καθαρό και άμεσο θαρώ. Όσο μάτσο άντρακλας και να σαι, θα τρέμεις σα το ψάρι μπροστά στη κυρά σου. Ο ποιητής δεν μας εξηγεί βέβαια γιατί οι διαπροσωπικές σχέσεις μεταξύ των δύο φύλλων πρέπει να διακατέχονται από τρόμο, αλλά ας τη προσπεράσουμε αυτή τη λεπτομέρια και ας την αποδώσουμε σε ποιητική αδεία. Παρεπιπί, αν γκουγκλάρετε τ όνομά του Κουταλιανού, σας βγάζει εικόνες όπως η Μόνα Λίζα, ο Άρης Βελουχιώτης και ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο. Έτσι για να σας περδικλώσω ακόμα περισσότερο.

 

Τώρα θα μου πείτε και δικαιολογημένα “καλά πως κατάφερες κι έμπλεξες τους Saxon με τον Κουταλιανό;!”. Εμ, με τέτοιο μούφα εξώφυλλο, το εγκεφαλοκλάνι είναι μονόδρομος.

Γιοκοζούνας